به گزارش راهبرد معاصر، استاد محمدعلی بهمنی که شامگاه نهم شهریور در پی عارضه مغزی در ۸۲ سالگی از دنیا رفت، غزلی برای امام رضا (ع) سروده بود که از آن می‌توان به عنوان زیباترین و ناب‌ترین غزل‌های رضوی در دوران معاصر یاد کرد.
او در نیمه‌شب میلاد امام‌رضا (ع) در زمستان سال ۸۴ این غزل را در صحن انقلاب حرم‌مطهر سروده است.
شرمنده‌ام که همت آهو نداشتم/ شصت و سه سال راه به این سو نداشتم
اقرار می‌کنم که من این های‌وهوی‌ها/ داشتم همیشه ولی هو نداشتم
جسمی معطر از نفسی گاه داشتم/ روحی به هیچ رایحه خوشبو نداشتم
فانوس بخت گم‌شدگان همیشه‌ام/ حتی برای دیدن خود سو نداشتم
وایا به من که با همه‌ی هم‌زبانی‌ام/ در خانواده نیز دعاگو نداشتم
شعرم صراحتی‌ست دل‌آزار، راستش/ راهی به این زمانه‌ی نه تو نداشتم
نیشم همیشه بیشتر از نوش بوده است / باور نمی‌کنید که کندو نداشتم؟
می‌شد که بندگی کنم و زندگی کنم /، اما من اعتقاد به تابو نداشتم
آقا شما که از همه‌کس باخبرترید / من جز سری نهاده به زانو نداشتم
خوانده و یا نخوانده به پابوس آمدم؟ / دیگر سوال دیگری از او نداشتم